Een vies luchtje

Vandaag woensdagmorgen vroeg op, want ik ga zeevissen. Rond de klok van 8 uur verzamelt zich een klein gezelschap. Frisdrank, bier, water en wat fruit wordt aan boord gehesen en daar varen we dan het waaigat uit.

Vandaag een bewolkte dag met een aardig briesje. Aan de zijkanten van de boot staan 8 werphengels gereed. Tijdens de vaartocht prepareren de vissers hun visgerei. De haken worden met stenen geslepen. Twee emmers met verse vis staan klaar om aan de te vangen vissen opgevoerd te worden. Op de kop van de zuidpunt van het eiland wordt de boot stil gelegd. De bezienswaardigheden die ik gister vanuit de golfkar waarnam, kan ik nu vanaf het water bekijken. Het voer, de vissen, worden met 2 haken vastgemaakt en dan met een enorme zwieper te water gegooid. In eerste instantie wordt de vis aan de hengel aan de oppervlakte van het water langzaam voortgetrokken, dat is om de aandacht van de vissen te trekken. Na 5 minuten buigt de eerste hengel door, we hebben beet. Er staan drie geprepareerde stoelen gereed om de vis binnen te halen. De hengel wordt stevig vastgezet en dan mogen de opvarende de vissen proberen binnen te halen. Wat een zware klus zeg, stukje bij beetje het snoer proberen op te winden. Het is wel duidelijk dat de gevangen vis liever in zee blijft, want hij vecht voor zijn leven. Uiteindelijk geeft hij zich gewonnen en een enorme vis van 80 cm wordt onder luid applaus aan boord gehaald. Het is een barracuda, wel van gehoord, maar nooit gezien. Gezien het formaat van zijn tanden kom ik hem ook liever niet tegen als ik aan het zwemmen ben. Al snel daarna weer beet, om de beurt mogen we de vissen binnen halen. Deze poging mislukt, omdat de prooi kans heeft gezien om de haken te vermijden. Slechts een half visje is er nog over van ons voer. De eerste persoon die zeeziek is meldt zich. Het jongste amerikaanse jongetje aan boord (8 jaar) hangt over de railing en ziet grauw van ellende. Inmiddels zit er weer een vis aan een van de hengels met man en macht wordt het beest aan boord getakeld. Dit keer een goede vangst, een enorme red snepper, dat betekent dat er in ieder geval een lunch volgt. Daarna varen we verder naar open zee opzoek naar nog grotere vissen. Ik heb nog gezien dat er een enorme barracuda aan boord werd gehezen, maar snel daarna hang ik al kotsend met mijn hoofd over boord. Zo ziek als een hond, de golfjes zijn inmiddels overgegaan in golven en met mij vallen er meer slachtoffers. Om me weer een beetje op te peppen wordt er een stinkende visemmer met zeewater over mijn hoofd gegooid. Ik knap hier echt van op, maar van de vislucht die ik inmiddels verspreid wordt je niet echt vrolijk. Helaas ik was de rest van de tocht te ziek om een vis binnen te halen, maar heb desondanks toch genoten van deze tocht. De uiteindelijke vangst, 3 red sneppers en 5 barracuda's. In de namiddag als voorafje vissoep en daarna hebben we een van de red sneppers soldaat gemaakt.

Gisteravond met wat bekenden een bezoek gebracht aan een ware Salsabar. Het genre Jan Smit en Marco Borsato is niet echt bekend in Mexico. Alles draait hier om het snellere voetenwerk. Ik moet eerlijk toegeven na een paar borreltjes gaat het dansen me gemakkelijker af, hoewel het verschil in voetenwerk tussen een mexicaan en een hollandse meid is echt wel waar te nemen. Kortom weer een leuke ervaring rijker!

Tot zover de berichtgeving uit een zwaar bewolkt Quintana Roo.