Op het politiebureau
Door: CarlaCoevert
Blijf op de hoogte en volg Carla
12 Juni 2012 | Nederland, Amsterdam
Ik voel me als een provinciaaltje die voor het eerst van haar leven in een grote stad is. Afgelopen half jaar de halve wereld afgereisd en hoe vaak heb ik niet gehoord Mexico is toch een gevaarlijk land om alleen te reizen. Ik heb al meerdere malen gezegd in Mexico voel ik me veiliger dan in Amsterdam. Na 9 minuten Barcelona weet ik het zeker, Mexico, behoudens Mexico city, is veiliger dan de meeste landen in Europa. Binnen 8 minuten Barcelona ben ik een rugzak armer. Opsporing verzocht van een zwarte rugzak met een inhoudelijke waarde van rond de euro 1000,-. Onbegonnen werk in een wereldstad als Barcelona. Dus helaas ook de beloofde foto's komen om bovenstaande reden niet op mijn weblog te staan. Naar ik vermoed worden mijn fototoestel en overige electronica vandaag nog aangeboden op de zwarte markt.
Vanuit Pamplona met de nachtbus 0:55 uur naar Barcelona vertrokken om aldaar mijn dochter Wendy van het vliegveld op te halen voor een gezamenlijke vakantieweek in El Masnou in de omgeving van Barcelona. Aangezien ik bij nacht en ontij de straat op moest heb ik van tevoren mijn geld, bankpasjes, paspoort, zorgverzekeringspas en mobiele telefoon in mijn buidel op mijn buik opgeborgen. Je weet maar nooit wat je kan overkomen niet waar. Wat is het druk zeg ´s nachts in zo´n busstation. Er vertrekken bussen naar vele bestemmingen in Spanje en dat terwijl de halve wereld ligt te maffen. In een overvolle bus eindelijk de tijd om mijn oogjes te sluiten en om een tukkie te doen.
Rond 6:15 uur bereiken we de eindbestemming van deze busreis, busstation Barcelona -Sant. Ik pak mijn backpack uit de bagageruimte en loop voor de bus langs schuin naar de overkant van de straat. Ik plof neer op een vangrail en leg mijn bagage voor mijn voeten op de grond. Even tijd voor overpeinzing en orientatie voor mijn volgende stap. Een kopje koffie is het enige wenselijke op dit vroege morgenuur. Enkele minuten later word ik aan mijn rechter achterzijde aangesproken door een jongeman. Hij vraagt mij waar de betaalautomaat staat van het parkeerterrein wat achter mij ligt. Natuurlijk keer ik mijn hoofd om en geef aan dat ik hier niet bekend ben en het niet weet. In de tussentijd ziet zijn handlanger kans om mijn kleine rugzak (handbagage) onder de vangrail door te wurmen, terwijl ik niets in de gaten heb. Als ik mijn blik weer op mijn bagage richt zijn zowel mijn tas als de daders verdwenen. Wat ben ik blij dat ik de meeste belangrijke documenten in mijn buidel op mijn buik draag. Als ik van de schrik bekomen ben, eerst het parkeerterrein afstruinen opzoek naar daders dan wel tas. Niets te vinden natuurlijk. Berooid van rugzak met toiletartikelen, fototoestel, i-pod, e-reader en vervangende bril besluit ik om opzoek te gaan naar een politiebureau, op dit uur van de dag heb je minder kans op lange wachttijden. Op Plaza Espana doe ik op het politiebureau aangifte van mijn gestolen rugzak. Ik krijg een kopie van de aangifte mee voor de reisverzekering in Nederland. ´s Avonds stel ik per e-mail Interpolis op de hoogte. Ik vertrouw erop dat alles op deze manier op een vlotte manier wordt afgehandeld.
Op de afgesproken tijd ontmoet ik Wendy op het vliegveld van Barcelona. Per trein reizen we naar de plaats van bestemming. Opvallend zijn de muzikanten in de trein. Terwijl de trein rijdt maken ze muziek, daarna even met de pet rond en hun maaltje is weer binnen voor vandaag. Op het station van El Masnou worden we afgehaald door onze gastvrouw Francisca, die ons hartelijk welkom heet. Spaans en Catalaans is haar voertaal dus weer communiceren met handen en voeten. Op 3 minuten lopen van het station ligt ons gereserveerde loft. Ons onderkomen ziet er aardig uit en gelukkig beschikken we over een dakterras. Vanaf ons terras kijken we uit op het strand en de Middelandse zee. Nu maar hopen dat de weersgoden ons de komende week goed gezind zijn.
Tot zover de verslaglegging vanuit een winderig en donker El Masnou.
Vanuit Pamplona met de nachtbus 0:55 uur naar Barcelona vertrokken om aldaar mijn dochter Wendy van het vliegveld op te halen voor een gezamenlijke vakantieweek in El Masnou in de omgeving van Barcelona. Aangezien ik bij nacht en ontij de straat op moest heb ik van tevoren mijn geld, bankpasjes, paspoort, zorgverzekeringspas en mobiele telefoon in mijn buidel op mijn buik opgeborgen. Je weet maar nooit wat je kan overkomen niet waar. Wat is het druk zeg ´s nachts in zo´n busstation. Er vertrekken bussen naar vele bestemmingen in Spanje en dat terwijl de halve wereld ligt te maffen. In een overvolle bus eindelijk de tijd om mijn oogjes te sluiten en om een tukkie te doen.
Rond 6:15 uur bereiken we de eindbestemming van deze busreis, busstation Barcelona -Sant. Ik pak mijn backpack uit de bagageruimte en loop voor de bus langs schuin naar de overkant van de straat. Ik plof neer op een vangrail en leg mijn bagage voor mijn voeten op de grond. Even tijd voor overpeinzing en orientatie voor mijn volgende stap. Een kopje koffie is het enige wenselijke op dit vroege morgenuur. Enkele minuten later word ik aan mijn rechter achterzijde aangesproken door een jongeman. Hij vraagt mij waar de betaalautomaat staat van het parkeerterrein wat achter mij ligt. Natuurlijk keer ik mijn hoofd om en geef aan dat ik hier niet bekend ben en het niet weet. In de tussentijd ziet zijn handlanger kans om mijn kleine rugzak (handbagage) onder de vangrail door te wurmen, terwijl ik niets in de gaten heb. Als ik mijn blik weer op mijn bagage richt zijn zowel mijn tas als de daders verdwenen. Wat ben ik blij dat ik de meeste belangrijke documenten in mijn buidel op mijn buik draag. Als ik van de schrik bekomen ben, eerst het parkeerterrein afstruinen opzoek naar daders dan wel tas. Niets te vinden natuurlijk. Berooid van rugzak met toiletartikelen, fototoestel, i-pod, e-reader en vervangende bril besluit ik om opzoek te gaan naar een politiebureau, op dit uur van de dag heb je minder kans op lange wachttijden. Op Plaza Espana doe ik op het politiebureau aangifte van mijn gestolen rugzak. Ik krijg een kopie van de aangifte mee voor de reisverzekering in Nederland. ´s Avonds stel ik per e-mail Interpolis op de hoogte. Ik vertrouw erop dat alles op deze manier op een vlotte manier wordt afgehandeld.
Op de afgesproken tijd ontmoet ik Wendy op het vliegveld van Barcelona. Per trein reizen we naar de plaats van bestemming. Opvallend zijn de muzikanten in de trein. Terwijl de trein rijdt maken ze muziek, daarna even met de pet rond en hun maaltje is weer binnen voor vandaag. Op het station van El Masnou worden we afgehaald door onze gastvrouw Francisca, die ons hartelijk welkom heet. Spaans en Catalaans is haar voertaal dus weer communiceren met handen en voeten. Op 3 minuten lopen van het station ligt ons gereserveerde loft. Ons onderkomen ziet er aardig uit en gelukkig beschikken we over een dakterras. Vanaf ons terras kijken we uit op het strand en de Middelandse zee. Nu maar hopen dat de weersgoden ons de komende week goed gezind zijn.
Tot zover de verslaglegging vanuit een winderig en donker El Masnou.
-
15 Juni 2012 - 20:09
Ans:
Wat een ratten!!!!!!!
Het gebeurt zo vaak, en ik denk dat iedereen wel aan de beurt komt met gemene trucen.
[Engel hebben ze ook geprobeert te rollen maar die ging er achteraan en had zijn knip weer terug na wat forse trappen gegeven te hebben]
Maar daar zit je zonder alles. Gelukkig kun je veel weer aanschaffen maar je camera enzenz dat soort spullen is erg jammer. Wees maar blij dat ze het niet op jou voorzien hadden, want wat zijn dan materialen............................Probeer de draad weer op te pakken en ga lekker genieten met je dochter Wendy.
Het weer hier is knudde met een rietje, niks geen zomer, af en toe een dagje zon maar echt geen zomer.
We maken er maar wat van, van de week is alweer de langste dag en mag hopen op echt zomer weer.
Nou Carla, je had geen mooi bericht maar nogmaals, ze hebben het gelukkig niet op jou voorzien, groetjes Ans.
-
17 Juni 2012 - 06:48
Ellen:
Tjonge jonge, hier gaat de wereld dus aan kapot!! Kunnen ze met hun poten niet van andermans spullen afblijven, zucht... Maar volgens mij heb je je kranig en rustig gehouden zo te lezen. Veel plezier nog met je dochter en ik lees net dat je binnen 2 weken al weer terugkomt...geniet nog even!! -
19 Juni 2012 - 12:06
Lucy Latuasan:
Wat een pech, balen, Ik hoop dat je ondanks alles toch kan genieten van het mooie uitzicht en Spanje met je dochter.
We kregen Jacques Bakker op de afdeling en die vertelde dat je 40 jaar getrouwd ben, ik wist niet dat je op je 12e getrouwd was. -
01 Juli 2012 - 22:35
Ans:
Hoi Carla, Weer Thuis!
En hoe is het verder gegaan, heb je nog kunnen genieten na zo'n teleurstelling?
Barca is geweldig leuke stad, je zult je vast goed vermaakt hebben, zoveel te zien en te doen daar. Nu maar genieten van het hollandse zonnetje!
Groetjes Ans.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
