Valladolid

Na ruim 2 dagen strand ben ik op weg naar de oostkust van Yucatan en maak ik een tussenstop in Valladolid. Ik slaap hier in een typisch mexicaanse hostal (zie foto´s) met zowaar een prachtige courtyard/tuin waar je lekker kan relaxen, dat is wel nodig na al die hitte en drukte in de stad. Overigens Valladolid is een mooie, schone stad.

Woensdagmorgen werd ik om 7:00 uur gewekt. Een man riep iets wat ik niet kon thuisbrengen. Mijn nieuwsgierigheid dwong mij er toe om eens even te kijken wat er nu weer aan de hand is. Een krantenbezorger die lopend en schreeuwend de ochtendkrant tegen een vergoeding aan de deuren bezorgd. Schijnbaar werken ze hier niet met abonnementen.

Het was leuk in mijn hostal in Progrese. Naast mij waren er slechts 3 mensen aanwezig, dus genoeg tijd om een praatje te maken. De man en de vrouw die het hostal runnen komen volgens mij rechtstreeks uit het flower power tijdperk. Een soort laat maar waaien mentaliteit. De verbouwing van het hostal wordt op de lange rij geschoven, want het opgraven van de schat gaat voor alles. De eigenaar omstreeks de zestig heeft lang grijs haar en draagt dit in een paardestaart. Zijn vriendin is afkomstig uit Arkansas USA en heeft de halve wereld afgereisd. We kunnen het goed samen vinden. De sfeer is hier heerlijk relaxed. Het gat in de vloer van de gang is inmiddels uitgegroeid tot een enorm gat van 2,5 bij 2,5 meter. Ik schat in dat de diepte inmiddels 4 meter diep is. Het gat wordt gestut met planken. Het duitse apparaat slaat steeds op tilt, maar tot nu toe is er niets van waarde naar boven gekomen. Bij mijn afscheid vraag ik de eigenaar wat hij met de opbrengst van de schat gaat doen. Reizen in Yucatan is zijn antwoord. Als de opbrengst van de schat groot genoeg is komen ze langs in Wijdenes!

Wat me hier opvalt is de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de obers. Mexico is helaas geen wijnland, maar een land van bier en tequila. Zodra je bierglas leeg is wordt de andere helft van het flesje bijgeschonken. Ook bij het serveren van de maaltijd komen ze steeds vragen of alles naar wens is en of je nog iets nodig hebt. Tot het vervelende af moet ik eerlijk zeggen. De reden van dit gedrag: obers die werken krijgen slechts een uurtarief van gemiddeld 3 Mex. pesos uitbetaald. Ze leven dus van de propina en/of tip van de cliënten en dat is dus de ware reden van hun overdreven behulpzaamheid.

Inmiddels heb ik ook de eerste processie waargenomen. Op een kleine veewagen is een geluidsinstallatie gemonteerd. In de wagen zit een voorgangster die middels een microfoon het evangelie verkondigd. Achter de veewagen aan allemaal zingende en knielende mensen en dit alles op de boulevard. De echte gelovigen zijn helemaal in het wit gekleed.

Tot zover mijn belevenissen uit het warme Valladolid.