Een rustdag

Vanuit het het plaatselijke internetcafé een nieuw hoofdstuk uit het leven van een reizigster. Zelfs in de allerarmste staat van Mexico lopen de Mexicanen met een mobieltje aan hun oor. Schijnbaar kan geen mens meer een ogenblikje alleen zijn. Mogelijk ben ik een uitzondering op bovenstaande, want mijn mobiel ligt gewoon thuis!

Dinsdag 20 maart min of meer een rustdag. Per taxi laat ik me vervoeren naar de andere kant van de stad. In het plaatselijke busstation moet ik mijn ticket reserveren voor morgen, want dan zet ik mijn geplande reis weer voort. Ontbijten doe ik in een restaurant met uizicht op de Pacific Oecean. Een ommeletje en een lekker glas verse sinaasappelsap, om het vitaminepeil op niveau te houden. De zeelucht doet mijn gezondheid duidelijk goed. Mijn geblaf lijkt nu meer op een zeehond. Om 12:30 uur reis ik morgen per bus naar Tehuantepec. Ik ben op weg naar San Cristobal de las Casas, maar aangezien deze reis 12 uur duurt, hak ik de route gewoon in tweeën.

Om 12:15 uur plaatselijke tijd sta ik in het busstation mijn busticket te reserveren. Het gebouw begint plotseling op zijn grondvesten te trillen. In eerste instantie denk ik dat er een enorme vrachtwagen passeert, maar dat is niet het geval. De grond trilt, het gebouw trilt, de baliejuffrouw trilt en ik tril mee. Opeens ben ik me bewust dat er sprake is van een heuse aardbeving. Gelukkig is er geen sprake van paniek en hoeven we het solide busgebouw niet te verlaten. Het gebouw staat nog en er zijn geen doden te betreuren. Dit voel je dus als de aarde beeft. Gelukkig is alleen de computer van de baliejuffrouw op tilt geslagen. Buskaartje kan wel effe wachten na deze opwinding.

s´Middags duik ik nog even de Oceaan in. Het duiken in de golven vind ik geweldig. Zand in mijn badpak, zand in mijn oren, haren en waar dan ook het kan me geen donder schelen. Naakt zwemmen is hier het beste, maar daar zijn ze in het katholieke Mexico niet zo opgesteld. Op het strand tref ik ook nog een grote turtle (zeeschildpad) voor zover ik weet zijn deze beesten niet gevaarlijk. Na de oceaan nog een duik in het zwembad en dan zit de pret er weer op voor vandaag. Mijn huid begint te bruinen en mijn haren worden blond, mijn bleke winterhuid maakt plaats voor een gezonde kleur.

Vanavond een laatste maal dineren met de mannen John en Neil, mijn tijdelijke, galante chaparones en dan is het weer tijd om afscheid te nemen en om mijn weg zelfstandig te vervolgen.
Kortom opzoek naar nieuwe ontmoetingen.

Tot zover mijn berichtgeving uit Mexico.