Cultuurverschillen en aanpassing ?

Vandaag zondag word ik niet gewekt door blaffende honden die s´morgens voor de eerste maal uitgelaten worden. Ik mis de stemmen van de mannen die dagelijks per camion drinkwater aan huis verkopen.(Agua - agua - agua) Ook mis ik het gerinkel van de camions die flessen butagas verkopen, omdat veel mensen hier geen eigen gasleiding hebben. Mijn nieuwe cultuur begint dus te wennen.

Om 10:00, 3 kwartier skypen met het thuisfront om het wel en wee met elkaar te delen. Daarna volgt een kleine handwas en dan op naar het zocalo voor een kopje koffie. Op weg naar het zocalo passeer ik diverse kerken. In Mexico, waar vrijwel de gehele bevolking rooms-katholiek is, gaan nog veel mensen op zondag trouw naar de kerk. Pastoor Vlaar uit Obdam hebben ze hier schijnbaar niet nodig.

Op het plein in het centrum strijk ik neer en geniet van mijn beker take away koffie en de aangename gitarist die dit maal het zondagmorgen concert verzorgt. Het leven hier komt zorgeloos op mijn over, dat komt natuurlijk omdat ik nog maar een poquo van de taal versta. Na 1 kwartier krijg ik gezelschap van een Mexicaan, leraar van beroep. Met handen en voeten trachten wij taalbarrieres op te lossen en met de aangeleerde vocabulaire van afgelopen week red ik mezelf aardig. Een ontmoeting tussen 2 totale verschillende culturen vindt plaats. Wat moet ik vinden, wat moet ik denken, wat wil hij van mij ??? en/of gewoon meegaan in de stroom en mezelf aanpassen aan de andere cultuur? We gaan aan de wandel en belanden in een bar en drinken samen wat. Hij geeft aan dat dit niet zijn stamkroeg is, omdat die op zaterdag en zondag gesloten zijn. Catinas dat zijn de echte plaatsen waar de Mexicanen elkaar ontmoeten en lief en leed met elkaar delen. Ik geef aan graag eens een kijkje te willen nemen in zo'n Mexicaaqnse cantina en we spreken af elkaar morgen om 18:00 uur te ontmoeten op het zocalo voor een bezoek aan de echte ontmoetingsplaats van de Mexicanen. De engelse taal laat ik dus al een klein beetje los, dus toch iets geleerd afgelopen week.

Afgelopen vrijdag, afscheid genomen van medestudent Robert uit Berlijn. Op het terras op het dak van een van de restauranten van Oaxaca hebben we bij kaarslicht, bij gebrek aan electriciteit, met z,n vieren gegeten. Ik heb me o.a. tegoed gedaan aan sprinkhanen, een specialiteit en lekkernij uit Mexico. Ons gezelschap is uitgebreid met de vrouw van Miky. Een extraverte, over de top Amerikaanse, voormalig onderwijzeres met verre Russiese roots. Het voor mij overkomende, overdreven gedrag van de Amerikaanse is weer even wennen. Naar ik begrepen heb, heeft ze in New York haar eigen talkshow. In deze show vertelt ze met 5 anderen haar levensverhaal.

Zaterdag staat er een tour/excursie gepland. Vertrek om 10:00 uur, maar wordt uiteindelijk 10:30 uur, hetgeen heel normaal is voor Mexicaanse begrippen. Natuurlijk ben ik weer de enige engelstalige in het busje. Ach ja, het aanhoren van de Spaanse taal is goed voor mijn taalontwikkeling

Onderweg word ik wederom menigmaal geconfronteerd met de pure armoede hier. Afkomst, plaats, cultuur en omgeving zijn dus wel degelijk bepalend voor je eigen ontwikkelingsmogelijkheden. Mensen die alleen maar honger hebben en bij wie de primaire levensbehoeften ontbreken denken immers alleen maar aan overleven. Denk maar aan de piramide van Maslow. Jammer genoeg hebben teveel Mexicanen geen uitzicht op een beter bestaan.

De 1e stop is in La Tula, de grootste boom ter wereld met een omtrek van 15 meter in omtrek en een hoogte van 42 meter. Helaas geen foto. Mijn fototoestel is te klein en de boom te groot. Stop 2 brengt ons bij een weverij. Het spinnen en kleuren van wol met natuurlijke ingedienten en het verwerken van het materiaal staan hier centraal. Prachtige tapijten, wandkleden, tassen en andere gebruiksvoorwerpen worden hier gemaakt. In Mitla brengen we een bezoek aan overblijfselen, huizen uit het zapoteekse tijdperk van 500 jaar voor Christus. Daarna beklimmen we de Sierra Madre (gebergte) tot 2800 meter en bezoeken de natuurlijke bronnen die hier uit de aarde om hoog borrelen. Kortom een natuurlijk zwembad, met veel mineralen op hoogte (een soort Lourdes). Tot slot een bezoek aan een Mezcal fabriek. Wat whisky is voor de Schotten en Cognac voor de Fransen is Mezcal voor de Mexicanen.

Bij terugkomst in het centrum van Oaxaca de Juarez (19:00 uur) beland ik direct in een bont Mexicaans dansgezelschap. Ongeveer 100 dansers in de leeftijd 4 t/m 18 jaar, getooid in originele Oaxaanse kleding geven op straat een geweldige dansdemonstratie. Gelijktijdig vind er in de kerk Santa Dominga wederom een trouwerij plaats. 10 prachtige bruidsmeisjes gekleed in originele Zapoteekse kledendracht stelen dit keer de show. Op weg naar huis kom ik nog langs een klein amfitheater waar een poppenspel plaatsvindt. De show wordt onderbroken door vuurwerk wat afgestoken wordt ter ere van de welgestelde bruid.

Dit was in het kort een dag uit het leven van een reizigster in de binnenlanden van Mexico.

Welterusten en adios,