Back to school

De eerste 2 schooldagen zitter erop. Weer even wennen hoor leven in structuur, maar het gaat me gelukkig goed af. Op taalinstituut Solexico stromen iedere maandag nieuwe leerlingen in. Iedere leerling kan starten op het niveau wat hij of zij van de Spaanse taal beheerst. Mijn groep bestaat uit slechts 3 peronen. Robert, 40 jaar uit Berlijn, Miky, gepensioneerd van origine een Hongaar, maar sinds 25 jaar woonachtig in de USA. Het is een leuke groep. De lessen starten dagelijks om 9:00 uur en we stoppen om 14:00 uur. Na 50 minuten les volgt er een break van 10 minuten. s'Morgens oefenen we met name de grammatica, terwijl s'middag meer de spreektaal aan de orde komt. Met name het aanleren van de vocabulaire valt niet mee en laten we het over de uitspraak maar niet hebben. Aan het eind van de lessen krijg je ook nog huiswerk mee, dus er is niet echt sprake van vakantie.

Gister stond er om 17:30 uur een rondleiding door de stad op het programma. We werden rondgeleid door Mexicaanse studenten die op de universiteit van Oaxaca zitten en in de toekomst werkzaam zullen zijn in de toeristensector. Op deze manier kunnen ze hun engelese taal praktizeren. Veel kenmerkende wetenswaardigheden over de stad en de Mexicaanse cultuur werden uitgewisseld. Op de overdekte Beverwijkse markt mochten we vele lekkernijen proeven. Veel producten met mais en rijst met de prachtigste namen, die ben ik vergeten, die nergens naar smaakten. Ik prefereer zelf meer de picante producten, ook weer niet te heet hoor. Daarna met Robert wezen eten in een echte Mexicaanse cantina. We hebben ons op de tortillas gestort. Nog een paar borrel en dan richting huis.

Vandaag had ik problemen met de douche. Na het douchen kreeg ik de koude kraan niet meer dicht. Aangezien het water hier kostbaar is leek het mij niet verstandig om de kraan te laten lopen. De gastvrouw des huizes uit bed getrommeld en binnen no time was het euvel met een kruiskopschroevedraaier opgelost. In het vervolg moet ik de knop minder ruw behandelen. Als ontbijt dit maal een kleine tortilla besmeerd met een soort bruine bonensoep en daarop een picante geitenkaas. Weer eens iets anders dan een boordje jam of kaas.

Rond 8:15 uur richting taleninstituut Solexico, gehuld in hempje en korte broek. Op mijn weg naar school zijn al gedurende 2 dagen 10 stoere Mexicaanse mannen met helm bezig om 2, naar ik aanneem dode bomen, te vellen. Dagelijks stappen de heren uit een kleine camion. Slecht 1 van de heren heeft een motorzaag. Wel beschikken ze over touwen. Twee heren klimmen in de boom en de boom wordt stukje voor beetje een kopje kleiner gemaakt. Voordat de houtstukken naar beneden kunnen vallen worden ze voorzien van een touw. Het touw zorgt ervoor dat de stukken de juiste kant opvallen. Voor de veiligheid van dit hele tafereel zijn er de gehele dag 2 agenten paraat. Een lint op straat en wat pilonnen doen de rest. Zo nu en dan natuurlijk pauze en werkoverleg. Met name als er een stuk van de boom naar beneden komt is het een geschreeuw van jawelste. Geen idee hoeveel dagen deze klus nog gaat duren.

Vandaag na school per bus afgereisd naar Monte Alban, witte berg. Gedurende de reis van ongeveer 20 minuten maak ik voor de eerste keer kennis met de echte armoe in dit stuk van Mexico. Vele mensen leven hier onder erbarmelijke omstandigheden in een golplaten huisje. Ik neem aan dat ze in Mexico geen voedselbank kennen, dus of deze mensen wel iedere dag te eten hebben, dat vraag ik me werkelijk af.
Monte Alban, is de vroegere hoofdstad van de Zapotheken en een van de eerste steden in midden- Amerika, gelegen in de Oaxaanse vallei. Ruines en opgravingen uit een tijdperk heel lang geleden.

Bij terugkomst in het centrum van de stad Oaxaca staat op straat met grote cijfers het getal 20. Het plaatselijke museum voor moderne kunst bestaat vandaag 20 jaar. De deuren staan wijd open, dus gewoon maar even naar binnen stappen. Allerlei mensen zitten heerlijk informeel te smullen van Mexicaanse hapjes en drankjes. De obers gaan ervan uit dat ik ook deel uitmaak van het gezelschap en de lekkere hapjes slik ik zonder veel moeite naar binnen. Tenslotte nog een ijsje toe, en de buik is weer gevuld.

Terwijl ik de hapjes naar binnen slik ben ik me wel degelijk bewust van de schrille contrasten in dit land. Aan de ene kant de armoe en aan de andere kant de jetset. Gelukkig zijn de verschillen in Nederland minder groot.

Tot zover de berichtgeving uit het snikhete Mexico (boven de 30 graden) en mogelijk tot morgen.


Hasta luego