Terugblik - De ontwortelde boom

Weer terug op Nederlandse bodem. Met onderstaand sprookje wil ik mijn huidige reisverhaal en mijn omzwervingen van afgelopen jaren afsluiten.

Er was eens .....een boom die door omstandigheden gewelddadig ontworteld werd.
Ze was haar “stam”, de gemeenschap met andere bomen van haar soort, kwijt en ook de aarde waarop ze geboren was. Zonder wortels zwierf ze enige tijd door de wereld en in de loop van de tijd liet ze luchtwortels groeien. Ze haalde haar voedsel steeds minder direct uit de aarde zelf, maar meer en meer uit de lucht- en lichtwereld, die aan alle groeiende organismen toebehoren.

De luchtwortels bleken zeer waardevol en veelzijdig te zijn. De boom kon zich daarmee verplaatsen van het ene plekje naar het andere, ze kon bij wijze van spreken uit deze luchtwortels “benen” maken en gaan lopen. Ze kon ook “vleugels” maken en gaan vliegen. Op deze manier leerde ze stukje bij beetje een andere wereld kennen die voor andere bomen, die nog steeds geworteld waren, verborgen of onbekend was. Tijdens haar reis over de wereld, ontdekte ze ook hoe alles in het wereldorganisme met elkaar verbonden en verweven was. Het verlies van haar oorspronkelijke wortels en haar plek op aarde, leek voor de boom steeds minder pijnlijk te worden. Ze voelde zich meer en meer een wereldboom worden en voelde de stam in zichzelf groeien.

Rondom haar heen zag ze andere stammen, boomfamilies die bij elkaar hoorden en die niet ontworteld waren. Deze families konden haar niet begrijpen en beschouwden haar als vreemdeling als zij bij hen in de buurt kwam. Wat ze vertelde over haar ervaringen in de wijde wereld, konden ze niet begrijpen, omdat het tot hun natuur behoorde om nog diep geworteld te zijn. Voor hen sprak ze een vreemde taal en ze wezen haar af.

Tevergeefs probeerde ze in contact te komen of toegang te krijgen met families met wie ze enige verwantschap voelde, maar tevens haar bewegingsvrijheid te bewaren. Dat mislukte echter. Ze mocht wel binnenkomen als ze maar beloofde braaf op haar plekje te blijven en niet meer “raar te doen” met rondreizen door de wereld!
Maar de wereld is juist zo mooi en veelzijdigheid, probeerde ze te vertellen. Als jullie nu eens één stapje buiten je kring zetten en eens rond gaan kijken, dan merken jullie zelf dat er geen reden is om je af te sluiten. Deze taal kwam op de gewortelden als zeer bedreigend over, want zou deze rare boom dan iets van ons willen komen halen om het elders te verspreiden? Ze maakten hun kring steeds dichter. De boom keek rond en zag steeds meer kringen. Binnen de kringen werd ervoor gezorgd dat er voedsel voor de familie was. De bomen die tot de familie behoorden gaven wel voedsel aan elkaar of ze lieten hun vruchten op de aarde vallen die tot hun terrein behoorde, om deze aarde te bevruchten en om er zo weer voedsel uit te kunnen halen. Voor de behoeftes van de familie werd gezorgd en de indringers werden buiten gehouden. In deze stammen kwam vernieuwing maar moeilijk op gang.
De ontwortelde boom probeerde deze families attent te maken op bevruchtingsmogelijkheden buiten hun eigen gesloten kring. Kijk eens verder dan je neus lang is en sluit je niet af. Kijk eens wat de wereld nog meer te bieden heeft en wat er groeit en bloeit!

Tevergeefs probeerde de boom de niet ontwortelde bomen te bereiken en te bekeren. Tenslotte kwam ze zelf tot de conclusie dat ze een stomkop was om begrip te verwachten van de kant van al die diepgewortelde boomfamilies, die wegens hun worteling individueel nog nooit van hun geboorteplaats weg waren geweest en al helemaal niet om de wereld hadden gezworven.
De gewortelden konden de ontwortelde boom gewoon weg niet begrijpen. Uiteindelijk begreep de ontwortelde dat ze de zaak om moest keren, zij zou juist de gewortelden moeten proberen te begrijpen.

Wie kan de ontwortelde dan wel begrijpen? Natuurlijk, niemand anders dan diegenen die ook door omstandigheden een stevige schop hebben gekregen en niet meer zo diep met hun wortels in hun aarde zaten, andere bomen die ook hun families ontgroeid zijn.
En ineens zag onze boom een heleboel van zulke schepsels om zich heen. Zieke bomen, verdwaalde bomen of rare bomen hoe ze ook mogen heten. Bomen die niet meer wisten waar ze thuis hoorden. Bomen die door crisistoestanden waren gegaan en nu met halve wortels in de aarde zaten. Bomen die soms vrijwillig, de bestaande harde orde doorbraken en die vrijwillig die plekken verlieten waar ze eeuwenlang gegrondvest waren.

Een raar gezelschap om te zien, nog niet helemaal evenwichtig en zeker nog niet volwassen. De anderen keken van bovenaf op hen neer. Kinderen. Ontspoorde kinderen en ze begrepen hen niet. Toch was het in dit gezelschap dat onze boom ontvankelijkheid vond voor de boodschappen die zij te brengen had. Er begon op heel kleine schaal iets te ontstaan wat een nieuwe familie beloofde te worden. Een gastvrije, open familie, die zich niet wilde afsluiten van de buitenwereld. Een familie die graag vreemdelingen wilde ontmoeten om hun te vragen: Wie ben je? Wat zoek je? Is er misschien iets wat wij samen kunnen doen? Kunnen wij misschien iets van elkaar of met elkaar leren? De boom overlegde wat men met de krachten zou kunnen doen die, oorspronkelijk, bestemd waren om bomen sterk te laten wortelen. Als men een ontwortelde boom was en men was niet meer van plan om op de oude manier te gaan wortelen dan waren deze krachten vrij. Wat zou men hiermee kunnen doen?

Omdraaien! De oorspronkelijke wortelkrachten als antenne naar de kosmos richten. Er licht doorheen laten stralen en licht weer naar de aarde laten stromen. De boom kreeg een beeld van een nieuwe taak voor alle ontwortelde bomen. Een taak die alle gewortelde bomen niet zullen begrijpen zolang er bij hen niets gebeurt dat henzelf naar een verandering doet verlangen.

Plotseling voelt de boom harmonie en vrede in zichzelf en met de wereld en begrip voor hen die haar niet hebben kunnen helpen en begrijpen. Soms is ze dankbaar voor het lot wat haar is overkomen, de gewelddadige ontworteling, de pijn, het lijden, het is niet voor niets geweest, want ze heeft volop mogelijkheden gekregen op het beleven van andere werkelijkheden.


Tot zover de berichtgeving uit een zwaar bewolkt Wijdenes.
Vanaf deze plaats wil ik iedereen dankzeggen voor het lezen en reacties op mijn weblog. Mogelijk tot een volgende keer.

Adios,
Carla