Finisterre - Het einde van de wereld

Een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela is naar horen zeggen pas afgerond als je ook in Finisterre bent geweest. De plaats waar apostel Jacobus de eerste voet aan wal heeft gezet om zijn boodschap te verkondigen. Met andere woorden gistermorgen ben ik per bus naar Finisterre afgereisd. Finisterre is de meest westelijke kustplaats gelegen aan de Atlantische oceaan. Vroeger dacht men, dat op deze plaats de wereld eindigde. Mocht ik thuis nog het idee hebben gehad dat loop ik wel effen, daar is nu geen sprake meer van, dat wandelen ben ik gewoon even zat!

Van uitslapen kwam ook weer niet veel, want er waren pelgrims die meenden vroeg van stok te moeten. Om 9:00 uur opzoek naar het estacion de autobuses voor mijn vervoer naar Finisterre. Op het station een weerzien met oude bekenden. Ik ben dus niet de enige met bovenstaande gedachte. Op het station een weerzien met Beatrice uit New York en Karin uit Colorado, dames waarmee ik 2 dagen terug heb zitten dineren. Na een busreis van ruim 2 uur besluiten we om de kosten te drukken een gezamelijke hotelkamer te nemen. Mijn directe afreizen naar Finisterre heeft mede te maken met de weersberichten van de komende dagen. Er wordt namelijk voor de komende dagen zonnig weer voorspeld en het idee van zon en strand spreekt me wel aan na al dat afzien.

Toeval bestaat niet, zegt men. Rond de klok van tweeën zit ik met de meiden uit de States lekker te lunchen op een terras op 2 hoog. Wie zie ik daar Finisterre binnenwandelen: Juist Fred Vliegen uit Sittard, de 42 jarige laborant, die drie maanden terug lopend uit Nederland is vertrokken. Die na een voettocht van 2800 kilometer aankomt op zijn eindbestemming. Natuurlijk een brul vanaf het terras. He Fred wat moet jij hier nu, ben je verdwaald of zo! Een vrolijk weerzien. Natuurlijk felicitaties, effe bijpraten en navragen hoe het met zijn vriendschap is met de hongaarse zusjes. Volgende week reist hij af naar Budapest om zijn vriendinnen te bezoeken. Natuurlijk heb ik mezelf uitgenodigt voor de bruiloft. Toeval is nog niet over: een uur later wandel ik mijn hotel binnen, wie staat er bij de receptie, juist wederom Fred.

Na een gezellig samenzijn met de meiden van de States is het vandaag tijd van afscheid nemen. Ze reizen vandaag af naar Santaigo om morgen terug te keren naar de States. Bij het verlaten van mijn hotel staan Ozzie en An uit Gent plotseling voor mijn neus. De laatste dagen van hun verblijf hier brengen ze ook in Finisterre door. Ik ben opzoek naar een albergue en Ozzie verwijst me naar heen albergue gerund door Hongaren. Bij het betreden van de albergue breekt mijn klop. De hongaren met wie ik anderhalve week ben opgetrokken en van wie ik nog geen afscheid heb genomen, slapen in deze albergue. A small world after all. De enige vrienden die ik nog mis zijn Julia en haar vader uit Thuringen, uit voormalig oost Duitsland en mijn Israelische vrienden. Mogelijk tref ik hen ook nog de komende dagen?

Na een heerlijke stranddag hoort het lopen van de camino al lang tot de verleden tijd. Het vakantiegevoel van vooral uitrusten en genieten neemt meer en meer de overhand. Laten we hopen dat de zon nog even blijft schijnen.

Tot zover de verslaggeving uit een zonnig Finisterre.

Adios
Carla