Afzien

Soms heb je van die dagen dan stap je uit bed en denkt, het wordt helemaal niks vandaag. Gewoon niet lekker in je vel zitten, al dat geloop zat zijn en dan weten dat je nog een wandeling van 20 km voor de boeg hebt. Zodra ik buiten ben mag de poncho weer aan, er valt een druilerige regen. De stemming van binnen en buiten is in ieder geval in harmonie.

Dan toch maar beginnen aan de tocht, voetje voor voetje, de snelle pelgrim is eventjes nergens te vinden. De ene voet voor de andere voet zetten gaat me op deze morgen niet gemakkelijk af. Gewoon een kwestie van doorzetten. Ik doe mij dit zelf aan en ik wilde toch zo graag naar Santiago lopen. Lekker soppen door de prut, de weg wordt zwaarder en zwaarder. Wat verlang ik terug naar mijn bounty eilanden in Mexico, dat was pas echt vakantie. Galicia/Spanje in de regen kan me gestolen worden. Zo nu en dan langs de snelweg lopend overweeg ik om te liften, dan zit ik immers binnen een half uur in Santiago.
Na anderhalf uur sjokken, eindelijk een restaurant inzicht. Sjonge wat een mierenhoop is het hier, allemaal druipnatte pelgrims, die net als ik graag een kopje koffie willen. Bij het toilet 10 minuten wachttijd en dan wil die natte broek ook nog niet van je kont af. Mijn stemming daalt met de minuut. Alle kilometers die ik loop lijken wel uren te duren en er komt vandaag geen eind aan die weg. Stoppen of doorgaan. Ik tracht mijn negatieve gedachten in de kiem te smoren door maar eens mijn favoriete muziek op te zetten, dit zet ook al geen zoden aan de dijk. Op zo·n moment mis je toch wel iemand naast je die je een beetje oppept. Wat voel ik me ellendig en alles doet me zeer. Het landschap, de heuvels, de eucalyptus bomen, de prut, een doornat pak, die camino kan me de pot op. Waar ben ik aan begonnen. Gelukkig, weer een restaurant inzicht, bakcpack af en effe mooi zitten. Een lekker broodje en een warme kop thee brengen de energie mogelijk weer een beetje terug.
Als ik eindelijk weer aan de wandel ben ontmoet ik een man uit Sydney/ Australië, samen gezellig lopen en praten. Jawel, ik kom over het dooie punt heen. Met nog 5 kilometer te gaan naar Pedrouzo krijg ik het juiste loopritme weer te pakken. De voetjes gaan weer als vanouds. Zo zie je maar de aanhouder wint. Met nog 20 kilometer op de teller moet Santiago haalbaar zijn.

Onderweg kom ik langs de tourist information waar je alvast een albergue in Santiago de Compostela kunt reserveren. Dat lijkt me een verstandig idee, dus zo gezegd zo gedaan. Mijn intocht in Santiago zal op 13 juni 2013 plaatsvinden. Ik ga ervan uit dat fanfarekorps Ons genoegen me met trompet geschetter in zal halen.

Na een lekker biertje en een gratis tapa check ik rond 14:00 uur in. Een prachtige albergue, spirituele muziek, alleraardigste mensen, een warme douche, een lekkere maaltijd. Het leven van een pelgrim gaat niet altijd over rozen, maar is toch zo slecht nog niet. Gelukkig weer allemaal bekende gezichten, het wordt vast weer een gezellig boel.

Tot zover de berichtgeving uit een zwaar bewolkt Pedrouzo met de ups en downs van een peregrina.

Adios
Carla