Cruz de ferro

Ik was ondergedoken in een klein bergdorpje, dus er was geen contact met de buitenwereld mogelijk. Inmiddels weer in de bewoonde wereld aangeland en hier alsnog mijn verhaal.

Vanmorgen om 7:30 uur sta ik bepakt en bezakt klaar voor mijn eerste echte bergetappe. Ik heb afscheid genomen van Fred en zijn gezelschap, want zij lopen vandaag 6 kilometer meer dan mij. Gister gezamenlijk de pelgrimsmis bezocht en samen gegeten.

Vrijdagmorgen, heldere hemel, zonnig, maar koud, dat komt met name omdat we in het hooggebergte zitten. Na 2 km behoren mijn stijve spieren tot de verleden tijd en tijdens de beklimming neemt de berggeit in mij de besturing in handen. Ik moet eerlijk toegeven het klimmen gaat me vandaag gemakkelijk af. Na anderhalf uur bereik ik Cruz de Ferro. Op een reusachtige hoop stenen staat een 5 meter hoge boomstam met een ijzeren kruis erbovenop. Sinds heugens leggen pelgrims hier een meegebrachte steen neer als symbool van de last die ze dragen en waarvan ze zich kunnen bevrijden door hun pelgrimstocht naar Jacobus. Eerlijk gezegd had ik het liefst mijn gehele backpack op de hoop achter gelaten, want die staat garant voor 10 kg. last. I.p.v. mijn bakcpack zoek ik naar een flinke steen, die symbool staat voor 2 generaties overgedragen last en mijn bevrijding ervan. Ik beklauter de hoop stenen en wil mijn steen eigenlijk bovenop de berg achterlaten, ware het niet dat ik op mijn weg naar boven een steen met de naam Carla tegenkom. Er was schijnbaar iemand voorbereid op mijn komst. Natuurlijk plaats ik de steen naast mijn eigen naam. Best wel een emotionele gebeurtenis.

Vandaag een heftige maar werkelijk prachtige bergetappe, bloeiende natuur en prachtige panorama's en boven op de hoogste bergen ligt nog sneeuw. In Manjarin staat weer een charitatief bouwvallig kampement langs de weg." Welkom in Paradise" , ik geniet hier van een lekker kopje thee die ik betaal middels een donativo (fooi). Rond 12 uur bereik ik eindelijk weer de bewoonde wereld en dan wordt het tijd om voor de inwendige mens te zorgen. Mijn benen en voeten voelen nog goed aan dus ik besluit nog 4 km verder te lopen. Ik check in bij de plaatselijke Albergue in Riego de Ambros. Een klein bergdorpje wat me doet denken aan het Buitenmuseum in Enkhuizen. In dit dorp wonen meer koeien en kippen dan mensen. Alles is er stil en verlaten en alle ramen zijn afgesloten met luiken. Het dorpje leeft van de pelgrims. Het dorp telt wel geteld een albergue en een restaurant, natuurlijk zijn die van dezelfde eigenaar. ´s Middags lekker in mijn hemd in de zon gezeten en s avonds mijn internationale kennis weer even vergroot.
Eén Braziliaanse advocaat, 2 zuid koreanen, 2 mensen uit Israel met heel veel kennis over diverse caminos en religie en als afsluiting 5 Amerikanen.
Buikje gevuld, informatie voorziening ruim voldoende, tijd om de ogen te sluiten, morgen weer een nieuwe wandeldag.
Beste allemaal ik geniet tot nu toe met volle teugen. Bijkomstigheid het schijnt de eerstkomende 14 dagen mooi weer te blijven. Hoewel van dat Spaanse weerbericht klopt toch geen zak.

Tot zover de berichtgeving uit inmiddels Ponferrada.
Hasta pronto
Carla