Geen regendag

Hier weer een berichtje van een peregrina uit Rabanal de Camino, een van de laatste haltes voor straks het echter klimwerk begint. Ik verblijf in albergue Pilar. In dit hostal sliep ik 2 jaar geleden ook, een leuk weerzien dus. Voor alsnog probeer ik steeds weer nieuwe herbergen uit te zoeken, dan weer ik ook weer hoe die ervan binnen uitzien. De toko waar ik nu zit staat trouwens te koop. Mijn tijdelijke Nederlandse loopmaatje Fred en ik waren wel erg nieuwsgierig wat die toko moest kosten. Wij zagen ons hier wel als hospitaleros de kost verdienen. Bij het horen van de prijs euro
750,000 sloegen we stijf achterover, dit plan gaat dus niet door.
Ik ontmoette Fred, laborant uit Sittard voor het eerst in hospital Orbigo.
Hij is komen lopen uit Sittard en heeft er dus al rond de 25oo km opzitten.
Geweldig al die belevenissen. Overigens was hij bedroefd dat hij mij tegenkwam want hij had afscheid moeten nemen van zijn 2 Hongaarse vriendinnen vanwege een blessure. Gister in Astorga kwamen we elkaar bij het haardvuur weer tegen, hij glom erover. Zijn meiden hadden de bus genomen, dus het spul was weer compleet. Wat een geweldige dag gister.
Vanwege het weer, lichte regen lekker bij het kampvuur hangen. Amerikanen, Hongaren, Koreanen, Fransen en Britten een zeer internationaal gezelschap dus en met een lekker glaasje rode wij bij de hand wordt het al snel gezellig. Ik ging alleen uit eten en trof daar Rick uit de States, come and join me, zo gezegd zo gedaan. Vrouw overleden aan kanker, nieuwe vriendin via datingside was dus weer een enerverende avond.
Vandaag was de weerverwachting regen. Ik heb geen druppel kunnen waarnemen. Rond half 8 op stap, zonnig maar koud 5 graden. Er stond een wandeling van 20 km op het progamma over het rode heuvelland van Astorga. Ik heb ervan genoten en op de hoge bergen iets je verder weg ligt gewoon sneeuw. Na 2 stops onderweg effe eten en drinken was ik 12:20 uur op de plaats van besteming. Bijna het hele gezelschap van gister is weer compleet, dus het wordt weer een gezellige boel.
Morgen de eerste bergetappe, niet echt mijn favoriet, maar ja meer dan mijn best kan ik niet doen. Morgen kom ik ook langs cruz de ferro, een ijzeren kruis, een symbool, waar mensen hun last van vroeger kunnen achter laten. Veel mensen brengen zaken van huis mee of zelfs urnen met as om daar achter te laten. Symbolisch wordt er ook vaak een steen gelegd. We zullen wel weer zien wat de dag van morgen brengt. Voorlopig heb ik het naar mijn zin, mijn voeten zijn nog heel en smeer ik op advies goed in met gewohl voetencreme. Alleen mijn benen zijn zo stijf als een plank. De machine is maar moeilijk op gang te brengen.

Tot zover de berichtgeving uit Rabanal del Camino.
Hasta luego
Carla