In beweging

Beste allemaal,

Hier een berichtje vanaf de camino. Alles goed hier, zonnig, maar koud.
s,Morgens vroeg en s,Avonds zakken de temperaturen hier gemakkelijk beneden nul.
Natuurlijk als het zonnetje in de loop van de dag aan kracht wint en met beschutting is het gewoon lekker warm. Gewoon lekker in een hempie in de zon zitten. De gemiddelde temperatuur komt hier op dit moment niet boven de 15 graden uit.

Gister een reisdag van meer dan 13 uur. Je zit sneller in Mexico dan in noord Spanje. s, Morgens vroeg om half 5 vanuit Wijdenes vertrokken. Om 7:00 uur vertrok mijn vliegtuig naar Barcelona, daarna met de bus naar de stad Valliodad, bus naar Leon en daarna weer met de bus naar Virgen de Camino. Mijn planning klopte als een bus. Om 18:00 uur checkte ik in, in het plaatselijke hostal. Naar mijn weten is het crisis in Spanje, maar de prijzen voor eten en drinken op het pad der camino zijn echt niet verhoogd. Een peregrinomenu (pelgrimsmenu) kost tussen de 8 en 10 euro inclusief een fles rode wijn en van die rode wijn lust ik wel pap. Gister weer even wennen hoor aan het sfeertje hier. Je slaapt in een albergue/hostel de peregrinos, een soort jeugdherberg, dus gister lag ik met 20 mensen in één hok te maffen en natuurlijk ook nog bovenop een stapelbed. Ik trof het niet, een van de weinige snurkers lag onder mij. Aangezien ik zondagavond nauwelijks geslapen had en voorzien van wattebollen in mijn oren,en enige glazen rode wijn, heb ik prima geslapen.

Het is leuk hier. Al op de eerste avond maak ik kennis met Miguel uit Duitsland. Hij loopt de camino vanuit Duitsland met zijn hond Heinrich. Miguel werkte 2 jaar terug in Cambodja en raakte daar gewond middels een auto ongeluk en daarbij kwamen 2 Cambodjanen on het leven. Gewoon omdat hij blank was moest hij dokken en zijn paspoort werd ingenomen. Hij moest daarom ongewild 2 jaar in Cambodja blijven. Miguel was zelf ook zwaar gewond geraakt. De ijzeren pennen in knieen en enkels gingen onststeken en daardoor heeft hij menigmaal op het randje van de dood gebalanceerd. Nu hij volledig hersteld is en weer kilometers kan lopen gaat hij als positieve boodschapper door het leven. Natuurlijk heb ik hem gevraagd om ook iets van die positivisme aan mij door te geven. Gewoon een kwestie van positief denken Car en daar moest ik het mee doen. Daarna leuke gesprekken met Peter uit Noorwegen, voor de tweede maal op camino. Hij wil graag iets in de muziek beginnen, maar weet niet goed waar te beginnen en hoe hij dit moet aanpakken. Daarnaast is Noorwegen ook niet het ultieme land voor zulke initiatieven. Om 21:30 lag ik op één oor en heb weinig last gehad van mijn snerkende onderbuurman.

Vandaag stond er een wandeling van 24 km op het programma. Ik dacht dat doe ik wel effe. Eerlijk gezegd waren met name de laatste 8 km wel erg zwaar. Als je dan op de plaats van bestemming bent, stap je de mooiste en gezeliigste albergue op de camino binnen, je neemt 2 biertjes en het leven lacht je weer toe. Nadeel op mijn kleine teen verschijnt mogelijk een blaar, daar zit ik niet op te wachten. Vanmiddag op het terras in de albergue leuke gesprekken met Amerikanen, weer een Duitser met hond, hij lult de oren van mijn kop, maar vanwege zijn dialect begrijp ik er geen bal van. Ook Zuid Koreanen zijn hier volop en die spreken gelukkig engels. Gesprekken met Italianen en Spanjaarden helaas nog steeds met handen en voeten, maar we begrijpen elkaar, denken we.
De dag van morgen brengt me naar Astorga. Gelukkig minder dan 20 km.

Tot zover mijn impressie uit het inmiddels koude en winderige Hospital de Orbigo.

Adios
Carla