Camino Portugués farewell

Woensdag 28 mei 2014 / 23.20 uur land ik weer op Nederlandse bodem. Mijn avontuur zit er weer op. De eerste nacht weer in mijn eigen bed slapen voelt vreemd aan, mede omdat ik in de afgelopen 21 dagen, 17 maal in een ander bed heb geslapen. Als ik ´s nachts wakker word ben ik op zoek naar mijn buidel met officiële papieren en geld, die normaal gesproken naast mijn hoofdkussen ligt. Ik kan haar niet vinden en kom pas later tot besef dat ik weer thuis ben.

De afgelopen weken heb ik iets meer gelopen dan de afstand Groningen - Maastricht. In Nederland zou ik dit niet in mijn hoofd halen, maar de camino lopen is gewoon anders, daar draait het niet om afstand maar om de ontmoetingen op je weg. Je leert jezelf goed kennen op zo`n tocht. Vele leuke en bijzondere ontmoetingen vielen me ten deel. Onderstaand een kleine opsomming van de culturen met wie ik in gesprek raakte,
Nederlanders, Belgen, Duitsers, Denen, Oostenrijkers, Spanjaarden, Portugezen, Fransen, Italianen, Polen, Engelsen, Ieren, Amerikanen, Brazilianen, Zuid Afrikanen, Zuid Koreanen en Australiërs.
Met andere woorden het lopen van de camino verrijkt je leven, Juist door de vele contacten met andere culturen voel je de onderlinge verbondenheid. De pelgrims vormen met elkaar een grote familie en zijn allemaal op weg. Tijdens het lopen van de camino staat de weg centraal en niet het doel. Als je uiteindelijk je doel bereikt voel je pas dat je het onderweg zijn mist, omdat iedereen weer zijn eigen weg gaat.

Ik wil mijn verhaal deze keer afsluiten met een kort gedichtje.

Vanaf hier
zal ik terugkeren
naar het gewone leven
van alle dag,
niet gewoon meer
na al wat ik ervaren heb
en als rijkdom
opgeslagen in de weg
die ik zelf ben.

Mijn rugzak is weer leeg en hangt weer eenzaam aan de kapstok en is in afwachting van een volgend avontuur.

Adios
Carla